محسن شریفیان، هنرمندی توانمند و پژوهشگر موسیقی بومی، که همواره سفیر شایسته‌ای برای معرفی فرهنگ و هنر بوشهر بوده، بارها از مشکلات و محدودیت‌های پیش‌روی گروهش گلایه کرده است. او در مصاحبه‌ای در سال ۱۳۹۷ گفت: «ممنوعیت اجرا و حتی تمرین برای ما، زخمی کهنه است که درمانی برای آن پیدا نشده است. هیچ مسئولی، از معاون سیاسی استاندار گرفته تا مدیران ارشاد، پاسخگو نیستند. نمی‌دانم گناه ما برای اینکه در زادگاهمان موسیقی کار کنیم چیست؟»

این در حالی است که «لیان» تنها گروه موسیقی فعال و مسلط به موسیقی بومی بوشهر است که می‌تواند با برگزاری کنسرت، بستری برای رشد و توسعه این هنر غنی فراهم کند. اعضای گروه، همچون اکا صفوی که پژوهشگری پرتلاش در حوزه اشعار بومی است، نیز با موانعی مشابه روبه‌رو هستند. صفوی، با تلاش در کشف و احیای اشعار اصیل خیامی و شروه‌خوانی، می‌توانست نقشی کلیدی در توسعه موسیقی بومی ایفا کند، اما او نیز مانند شریفیان، با ممنوعیت فعالیت مواجه است.

از سوی دیگر، سکوت جامعه هنری بوشهر در برابر این تراژدی، پرسش‌برانگیز است. مردمی که عاشق موسیقی اصیل بندری هستند و آن را میراثی ارزشمند می‌دانند، هنوز برای حمایت از این گروه و پایان دادن به مهجوریت آن، اقدام موثری نکرده‌اند. جای خالی کمپین‌ها و حرکت‌های جمعی برای رفع این مشکلات بیش از پیش احساس می‌شود.

محسن شریفیان که خالق اثر ماندگار اهل ماتم است، در همان مصاحبه تصریح کرد: «ما نه‌تنها مجوز اجرا نداریم، بلکه حتی اجازه تمرین هم به ما داده نمی‌شود. هرچند تعداد کمی از اجراها با سختی فراوان مجوز می‌گیرند، اما مشکلات و موانع پس از آن، اجرای موسیقی را برای ما به کابوسی بدل می‌کند.»

این مسائل در حالی ادامه دارد که محسن شریفیان با حضور در برنامه‌ها و پلتفرم‌های معتبر داخلی و بین‌المللی، نماینده‌ای شایسته برای موسیقی بوشهر بوده است. او بارها توانسته نگاه‌ها را به سمت غنای موسیقی این خطه جلب کند و افتخاراتی ارزشمند برای استان و کشور به ارمغان بیاورد.

اکنون سوال مهم این است که آیا استاندار محترم بوشهر و مدیران فرهنگی استان، دغدغه رفع این مشکلات را دارند؟ آیا وقت آن نرسیده که هنرمندان بوشهری با اتحاد و حمایت عمومی از «لیان»، این تراژدی را پایان دهند؟ بصورت کلی پاسخ به این سوالات، سرنوشت موسیقی بوشهر و هویت فرهنگی آن را رقم خواهد زد.