سد دالکی، یکی از مهم‌ترین طرح‌های عمرانی و زیرساختی استان بوشهر، با هدف تأمین آب پایدار برای اراضی کشاورزی دشتستان و تقویت منابع آبی منطقه آغاز شده بود. پروژه‌ای که می‌توانست به اشتغال پایدار، رشد اقتصادی و تثبیت جمعیت روستایی منجر شود.
اما اکنون، به‌دلیل عدم پرداخت مطالبات پیمانکار توسط اداره آب منطقه‌ای بوشهر و سکوت سنگین برخی مسئولان ارشد استان و نماینده شهرستان در مجلس، این پروژه به حالت نیمه‌تعطیل درآمده و ده‌ها نیروی انسانی بیکار شده‌اند.
در هفته گذشته، پیام‌های متعددی از سوی کارگران بیکار، خانواده‌های آنان و کشاورزان منطقه دالکی به تحریریه ما رسید که خواستار انتشار صدای‌شان بودند. آنها نوشتند:
«ما فقط می‌خواهیم کسی صدای‌مان را بشنود. چرا هیچ مسئولی پاسخ نمی‌دهد؟ مگر این پروژه برای ما نبود؟»
این تعطیلی ناگهانی، در حالی رخ داد که همه می‌دانند قصوری متوجه نیروهای کارگاهی نبوده است.
شخص دیگری می‌گوید:
«همه نیروها با جان و دل کار کردند؛ حتی در گرمای طاقت‌فرسای جنوب. اما پروژه را بدون هیچ اخطار رسمی در حال تعطیلی است. ما مانده‌ایم با اجاره‌خانه عقب‌افتاده و شرمندگی مقابل خانواده.»
در صدر این زنجیره‌ی بی‌تدبیری، به‌درستی باید اشاره کرد به: اداره کل آب منطقه‌ای بوشهر به‌عنوان کارفرما که وظیفه پرداخت و مدیریت مالی پروژه را بر عهده داشته و نماینده مردم دشتستان در مجلس شورای اسلامی، ابراهیم رضایی که به‌رغم آگاهی از بحران، تاکنون هیچ موضع رسمی، پیگیری جدی یا تذکر علنی درباره وضعیت این پروژه اعلام نکرده است.
در حالی که طبق قانون، نمایندگان موظف‌اند بر اجرای صحیح طرح‌های ملی و منطقه‌ای حوزه انتخابیه خود نظارت کرده و پیگیر مطالبات مردم باشند.
آنها می گویند: سکوت نماینده در این موارد، ترک فعل محسوب می‌شود و در افکار عمومی، بی‌تفاوتی به مشکلات مردم تعبیر می‌شود.
از سوی دیگر، گویی مسئولان شهری نیز درک درستی از اهمیت این پروژه در توسعه پایدار منطقه و تأثیر آن بر اشتغال، امنیت آبی و رونق کشاورزی آینده ندارند. جای تأسف است که چنین پروژه‌ای، که میتواند در آینده خدمات بزرگی به مردم منطقه ارائه دهد، به‌سادگی قربانی بی‌توجهی و عدم مسئولیت‌پذیری برخی مقامات محلی شود.
حرف آخر؛ اگر امروز کارگران بیکارند، فردا کشاورزان بی‌آب خواهند ماند.
تعطیلی سد دالکی فقط پایان یک پروژه نیست؛ آغاز یک بحران خاموش اجتماعی و اقتصادی است.
