به هر سمت و سوی استان کرمان چشم بی‌اندازیم معماری باستانی حیرت‌آوری ما را به خود می‌خواند. این بار به سراغ میمند در شهربابک می‌رویم، روستایی مستقل از شهر و در بخش جنوبی رشته کوه‌های مرکزی ایران.
در پیدایش و ساخت میمند دو نظریه غالب است:
یک آن که ساکنانش را نوادگان ایلامیان در سده های هفتم و هشتم قبل از میلاد و هم‌زمان با ورود مادها به غرب ایران می‌داند. انسان‌هایی که در دوران مهرپرستی و اعتقاد به جاودانگی ارکان، خدایان را در دل کوه‌های استوار می‌جستند.
دومین نظریه معتقد به حضور قبایل کوچ‌نشین زمان اشکانیان است. زمانی که عده‌ای از آنها چون میمند را معتدل و خوش برای اسکان یافتند. در این سرزمین قرار گرفتند. این نظر بر پایه‌ی وجود "دژ میمند" که صد و پنجاه اتاق مدور به عنوان دخمه‌ی مردگان در خارج از روستا دارد، استوار شده.
به هر روی، اهالی اولیه‌ی میمند خانه‌هایشان را نه با سنگ، گل و خشت، بلکه با کندن خاک کامارها (صخره های نرم) بنا کردند به نام "کیجه". بزرگترین کیجه به حدود نود متر می‌رسد، شامل: چند اتاق و اصطبل که ورودی مشترکی دارند. هر اتاق دارای حفره‌هایی با ابعاد کوچک و بزرگ به عنوان طاقچه، گنجه و ... می‌باشد. قبلا در همین اتاقها اجاق و بساط پخت و پز به راه بوده. نشستن دودهی سیاه و چرب بر استحکام بنا می‌افزوده. هم اکنون کمتر در اتاقها آشپزی صورت می‌گیرد، همین مسیله ریزش نرم و بی‌صدای سقف‌ها را فراهم آورده.
این روستای دستکند چون در دل کوه واقع است کمتر دستخوش تغییرات بنیادی و اجتماعی شده. اهالی آن که به کشاورزی و دامداری نیمه عشایری اشتغال دارند، اصالت کهن خویش را حفظ نموده و با گویش پارسی پهلوی سخن می‌گویند.
شصت و پنج هزار سنگ نگاره در این منطقه شناسایی شده. تصاویری از جنگ و شکار به همراه نقاشی حیواناتی چون اسب و سگ رویشان نقش بسته. یکی از سنگ نگاره‌ها دارای رنگ و دیگری تصویر شکار با تیر و کمان را نشان می‌دهد.
نظرات
0