هادی بیگی نژاد عضو هیئت رئیسه کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی در یادداشتی با اشاره به اظهارات اخیر عباس عراقچی  معاون سیاسی وزیر امور خارجه و رئیس هیأت مذاکره‌کننده کشورمان در وین،  نوشت: چندی پیش آقای عراقچی در اظهار نظری گفته بود«در صورت رفع تحریم، اگر طرف مقابل دوباره بدعهدی کند ما هم مجددا به شرایط فعلی برمی‌گردیم.»

شنیدن این جمله بنده را به این فکر فرو برد که بازگشت به وضع فعلی برای کدام طرف از مذاکره پرهزینه تر است؟

تفکر در این موضوع و نگاهی به تعلیق و برقراری تحریم ها در یک دهه گذشته، پاسخ این سوال را تا حدودی روشن خواهد کرد؛در یک دهه گذشته هربار که سازگاری با تحریم ها هزینه آن را کاهش داده و راه هایی برای دورزدن تحریم ها پیدا شده است و یا سنگینی تحریم نگاه ها را بیشتر متوجه شرق ساخته است، آمریکا با تعلیق آن ها در فرآیند مذاکره دوباره خشاب اسلحه تحریم را پرنموده و مقابل ملت ایران قرار داده است.

در دوسال پایانی دولت دهم، با اجرای تحریم ها ارزش دلار نسبت به ریال سه تا چهار برابر افزایش یافت و پس از آن در یک شرایط ثبات قرار گرفت. پس از برجام اندکی ریال نسبت به دلار تقویت شد، همچنین نگاه از شرق که برداشته شد، هیچ، کاملاً به شرقی ها پشت شد و از توان داخل خود را بی نیاز دیدیم! اما مجدد با آغاز تحریم ها و ایجاد شک تحریمی جدید در اثر خروج آمریکا از برجام، ارزش ریال تا یک هشتم کاهش یافت و سختی های فراوان بر ملت تحمیل شد تا جایی که سلاح تحریم آمریکا به اذعان خودشان بدون فشنگ ماند. حال در آغاز روند مجدد مذاکرات باید به این موضوع توجه جدی داشت، اگر چه به فرموده رهبر انقلاب، مذاکرات نباید فرسایشی شود، لیکن به فرموده ایشان عجله نیز نباید کرد. مذاکرات باید به نحوی اطمینان بخش پیش رود و سازوکار توافق به نحوی شکل گیرد که هزینه های برهم خوردن مجدد آن صرفاً متوجه ملت بزرگ ایران نشود. ملت توان تحمل شک جدید تحریمی را ندارند اما توان عبور از تحریم‌های موجود را خواهند داشت؛ پس اولاً در مذاکرات دقت لازم در این زمینه به عمل آید و ثانیاً در صورت رسیدن به توافق، با استمرار تکیه بر توان داخلی و سیاست نگاه به شرق هزینه‌های برهم خوردن مجدد توافق به حداقل کاهش یابد و از مزایای رفع تحریم ها جهت استحکام توان داخل و تقویت روابط دوجانبه و چندجانبه با کشورهایی استفاده شود که در زمان تحریم نیز نیم نگاهی به ما داشتند.