گُرگو که از صُب تا اوموقع تشنه وگشنه پُی خروخیش زمین چُهاو سی کاشتن مج خیار خیش کرده ای وکمر و پُیاش دُمش نمیمه، سیل بدی به گولو که وگُتش: ای زن، خرف تو چَنه ات بزنه که گهی مث زنای مردم عاقل نوانمبی، نکه نمی فهمی که مو خُرد وخَسه از ره رسیدَم، بجی خسه نباشی گفتنت وچی وکَلو، آرا ونشونه ی شو یلدا میدَی، شو دراز وکوتاک ودَسه خالی، پُی چاله وتش و دید ومَج کُرچُندن، چه دردی دوا میکو؟ شُخ مجی سراغت هسه، بهس اینا هم بو هادی وسرم پتی کُنی، که دونیش سی خیارکاشتن نوامنه، زنَک تموم اُمیدمو همی چُهاو خیاریه، ای هم کیسه ی مجی دُم باد هاده، یلدا سی آدمای پیلدار گُتشوهه، نه ما که دُم مُشک تو خونمو آردی نوامبه، جَلدی چی وکَلویی دُرُس هُکو که مسکامه هوش بشُم، یچیت ور مردُم اشونده، برو مویسَک، خُرد وخمَک واودَم.

گولو که هاج و واج سیل سروریخت درهم گرگو می که ویادش رفته بی که درباره شویلدا چش گُته، ای خوارکور مردا، یه سالی دلم خواس که مردم گَپ بزنی، مو که نُمگُته چی سی سُفره بخری، شی همی شُخ مجکو هم می سازیم، مج تُخم خیار کاریش شی ای کیسه مجی که بُن کَرگی آویزونه نی، زَهلت نشه، یه اُمشویی مسکامو دور چاله تشی هونخیم، ای هم تو ذهن مُت زه.

گُرگو خسه وگشنه داغُل کَرگی واوی و هل چاله که توگوشی شمالی کَرگی ره وچن پیاله بلتشی که توش بی یول رخت وشی دسگرنه ومُشتی چوکاکل و زَبتَک وسُلُنج، تشیش که وپسش نشَس تا گولو کلو کو چاک هُکو وباره و ورش هونیسه، خُش هم کتلی سیوهوش او که وکنار چاله ش نها تا غُل بی وپُخت چینی توش بریزه و شی خردن چن استکانش، خسه ایش در هُکو، چی نگذشت که گولو ‌شی اوکات تَلی امه وکَلوکوش ور گورگو نها و دیگه گپیش نزه و یول چاله نشَس وسرکتلیکوش واسا تا بوینه، اگه غُل انده، پُخت چینی توش بریزه، گُرگو هم کولوت تش سُلنجی ری سر کَلوکوش نها و سرگرم کشیدنش واوی تا چی هم دَم بی و چن تا استکان داغش نوش جون هُکو.

نسیم سرد زمسونی مث تیغ تو پوس ولار آدم نشین می که وسگ پلَمپیسه گُرگو هم کنار کُله مُرخی سرش ری دَساش نهاده وتو چُرت بی وپشم دُمش هم در اهنگ نسیم سرد دیماه می لرزی، وکرو تنها پسرشون هم به گونه ای که مُف ازدُماغش می چُری وپای پتی ازکیچه انده یی، یراس ور دهیش نشَس و شی یل ویول کردن سرش منگ ومنگی که، و چنین وانمود می که گُشنشه، گولو که ازدَس بویای کرو نگرون واخمو بی گَتش: یولاوه، صُب تا ایسه توکیچا تریتت زته تاهلاک واوده یی، نرسیده هم چیت مسکا، بُر هاده تا اوداغکی دُرُس هُکنم، بویات هم چیش نخَرده، کمی بُر هاده، اگه خیلی گشنته، تا چنگ خُرمایی سیت درارُم تا چاس آماده واوه. کرو شی تکون دادن سرش و فرکشیدن مُفش، گپ دهیش پسندش امه و چارچشی سیل بُن کَرگی می که تا بوینه که گولو چطوری ازتاپون خُرمایی، چنگی سیش درماره، گرگو هم پس چاله لم داده بی و سرگرم چی وکَلو بی، وگوگو هم تازه توی دردسر دُرُس کردن اوداغَک افتده ای و یادش می رفت که اُمشو، شو یلدا میت...