مهرپرستی از آیین های دیرین جهان می‌باشد که در ایران باستان رواج داشته. مهرپرستان عبادتگاه‌هایی در سراسر سرزمینمان بنا نهاده‌اند که می توان از شیوشگان به عنوان بزرگ‌ترین آنها نام برد.
شیوشگان، شیونگاه یا همان شیونکوه با نام امروزی صاحب‌الزمان؛ نام کوهی در شرق کرمان است. این کوه مورد احترام و تقدس ادیان مختلف از جمله: مسلمانان، زرتشتیان، مسیحیان، کلیمیان قرار دارد. اعتقاد قوی بر این است که آناهیتا؛ ایزدبانوی آب در این مکان به عبادت مشغول بوده.
دست‌کندی در دل آن بر پایه‌ی علوم ریاضی، هندسه، نجوم و نقاشی منیاتوری ایجاد شده که حدود دوازده هزار سال قدمت دارد. تصویری از نیم رخ انسان با سایه‌ی جمجمه، چشم و یک کلاغ در سینه ی تخت کوه کار شده که کاملا هدفمند است. به طوری که سالانه یک بار تصاویر به صورت کامل در محل زایشگاه انسانی مشاهده می شود. این سایه‌ها در طول فصول مختلف تغییر می کنند. همین موضوع شیوشگان را قدیمی‌ترین انیمیشن و گاه شمار تبدیل کرده.
ناصر شجاعی؛ نویسنده‌ی کتاب "کرمان قبله‌گاه مهرپرستان" در مورد شیوش بر این باور است:
شیوش: محل ناله، فریاد، ضجه، شیون و در اصل جایگاه حبس ضحاک که همواره در آن ناله و فریاد می‌زند. شجاعی بر اساس وجود مهر و جام جمشید که از مهمترین نشانه‌های البرز است، شیوشگان را جایگاه اصلی و راستین البرزکوه می‌داند. این در حالی ست که پروفسور محمد ابراهیم باستانی پاریزی از شهر پاریز شهرستان سیرجان به عنوان مکان واقعی البرزکوه نام می‌برد.
این کوه مقدس هر ساله در چهلمین روز بعد از نوروز یعنی نهم اردیبهشت ماه، محل برگزاری جشن و آیین تندرستان است. این مراسم کاملا خودجوش و مردمی در لهجه‌ی کرمانی به "چله‌ی تندرسون" شناخته می‌شود.
نظرات
0