هر بنای تاریخی استوار فرهنگ ما را به گذشته‌ی پربار و غنی خویشتن گره می‌زند. فرهنگی که دیگران در حال ایجاد آن هستند، اما ایران و ایرانی میراث‌دار گذشتگان و میراث‌بان آن با سری افراشته خواهند بود.
از این بناها می‌توان به بنای شاه فیروز بر فراز صخره‌ای سنگی به رنگ سبز تیره اشاره کرد. بنایی هشت ضلعی با گنبدی ساده، ساخته شده از آجرهای مربعی که محلی‌ها باور دارند برای استحکامش از شیر شتر استفاده شده.
معماری ساده و در عین حال زیبای بنا به معماری اسلامی و دوره‌ی ایلخانی بسیار نزدیک است. حفره‌ای قبر مانند در میان بنا و در دل صخره موجود است. سنگ قبر آن دستخوش ویرانی شده و از میان رفته. این امر موجب شده اطلاعات دقیقی از زمان احداث و هویت شخص مدفون شده در این آرامگاه در دسترس نباشد.
بومی‌ها معتقدند روزگاری این ناحیه شکارگاه بوده. لوکایجاربین عضدالدوله یا فرزند وی بعد از شکار و خوردن گوشت آن درگذشته. او را در این مکان به خاک سپرده و برای یادبودش "شاه فیروز" را بنا نهاده‌اند.
یکی دیگر از موارد قابل ذکر در مورد شاه فیروز این است که مکان آن را در دیرباز آتشکده دانسته‌اند. خرده‌های سفال در سراسر سطح صخره و اطراف آن از تمدنی بزرگ در این ناحیه حکایت دارد. در این باب استاد محمد ابراهیم باستانی پاریزی؛ مورخ بزرگ ایرانی، معتقد است که قومی به نام "شول" یا "صول" در برابر انوشیروان نافرمانی کردند. پادشاه بعد از تارومار کردن این قوم، باقی افرادش را که به هشتاد تن می‌رسید به نزدیکی کوه "تنبور" کوچاند. بنای شاه فیروز در پنج کیلومتری همین کوه ساخته شده.
نظرات
0