در تفسیر کشف الاسرار چنین آمده؛ حضرت محمد مصطفی ( ص ) گفت: دروغ بابی است از ابواب نفاق.
و فرمود: چنان دیدم که مردی مرا گفتی برخیز؛ برخاستم.
دو مرد را دیدم یکی بر پای و یکی نشسته.
او که بر پای بود آهنی کژ در دهنِ این نشسته افکنده و یک گوشه دهن وی می کشید تا به سر دوش
و دیگر جانب همچنین. پس هر دو طرف با هم می شد، و دیگر باره قلاب در می افکند.
گفتم: این چیست؟ گفتند : دروغگویی است؛ همین عذاب می کنند وی را در گور تا به قیامت.
و اما دروغ.. چاه یا چاله ای ست که هم شخص دروغگو در آن گرفتار شود و هم دیگران را گرفتار کند.
دروغ آتشی ست ویرانگر؛ همسایه و یار تهمت.
دهان دروغگو پر حرارت است حرارتی که گرما نمی بخشد وتراوش آن می شود آتش؛ آتشی سوزنده.
این روزها دروغ بیشتر از هر روزگاری باب شده و بواسطه دروغ راه ها باز می شود برای شخص دروغگو وغافل است از راه های باز شده ای که به ناکجا ختم می گردد.
راه های باز شده ای که دروغگو را به جایی می رساند اما آیا با سری سلامت خواهد رسید؟
دست از سر دروغ برداریم که سر سلامتی بواسطه اش نخواهیم داشت!
برای من که دروغِ بزرگتان بود؛ سعادتی ست که امروز مستند شده ام.
نویسنده:
فهیمه مستفشار
نظرات
0