مدرسه، باید محلی برای آرامش، امنیت روانی و پرورش انسان‌های متعهد و خلاق باشد؛ نه محیطی که فضای آن با حضور نیروهای انتظامی رنگ و بوی کنترل، نظارت و ترس به خود گیرد، تجربه‌ی بیش از سه دهه فعالیت در نظام تعلیم و تربیت، مرا بر آن داشته تا با نگاهی مسئولانه هشدار دهم که چنین رویکردهایی ممکن است به پیامدهایی نظیر کاهش اعتماد دانش‌آموز به نهاد مدرسه، خدشه‌دار شدن نقش تربیتی مدیران و مشاوران، و به‌طور کلی، امنیتی‌شدن فضای آموزشی بیانجامد.
نیروی انتظامی، بی‌شک جایگاه مهمی در تأمین نظم اجتماعی دارد، اما آموزش‌دیده برای مواجهه تربیتی با کودک و نوجوان نیست، حضور پلیس در مدرسه، ممکن است در ذهن دانش‌آموزان تداعی‌گر خطر و جرم باشد، نه امنیت و آموزش. این تغییر در تصویر ذهنی، می‌تواند آسیب‌های روانی پنهانی به‌دنبال داشته باشد که در بلندمدت بر کیفیت یادگیری و رشد شخصیتی آنان تأثیرگذار خواهد بود.
چنانچه دغدغه آسیب‌های اجتماعی در مدارس جدی است که هست راهکار آن نه در نگاه انتظامی، بلکه در تقویت نظام مشاوره، آموزش مهارت‌های زندگی، ارتقای تعامل مدرسه با خانواده و گسترش گفت‌وگوی اثربخش میان ارکان تعلیم و تربیت نهفته است.
پیشنهاد می‌کنم وزارت آموزش‌وپرورش پیش از اجرایی‌کردن چنین تفاهم‌نامه‌هایی، با متخصصان حوزه تعلیم و تربیت، روان‌شناسان، جامعه‌شناسان و کارشناسان کودک و نوجوان مشورت کند تا مدرسه همچنان مأمن آرامش، رشد و بالندگی برای آینده‌سازان این مرز و بوم باقی بماند.
.jpg)
نظرات
0