از صحن مجلس، جایی که وزیر نیروی دولت کنونی، که خود پیش از این در جایگاه وزیر صمت دولت سیزدهم نیز خدمت کرده‌اند، در حین ارائه گزارشی از وضعیت پیش رو، به برخی کاستی‌ها و چالش‌های به ارث رسیده از گذشته اشاره کرد.** این اظهارات، در پی واکنش تند یکی از نمایندگان محترم مجلس مبنی بر "لگد زدن" به دولت سابق، وارد فاز تازه‌ای شد. اما آیا واقعاً این انتقاد، صرفاً حمله‌ای به گذشته بود؟

اینجانب، عبدالرضا جاودان به عنوان یه شهروند عادی این تقابل را نه یک "لگد زدن" مغرضانه، بلکه بازتابی ناگزیر از واقعیت‌های تلخ و کاستی‌هایی می‌دانم که در دوره پیشین، شاید مجال و جسارت طرح عمومی نیافتند. به خصوص هنگامی که نقدها از سوی کسانی مطرح می‌شود که خود پیش از این در بطن و متن مسائل بوده‌اند و اکنون در جایگاهی دیگر، نگاهی متفاوت به چالش‌ها پیدا کرده‌اند. این رویداد را می‌توان به نوعی "خودافشاگری ناخواسته" تعبیر کرد؛ زمانی که میراث انباشته شده یک دوره، آنقدر سنگین می‌شود که حتی از درون، صدای نقد و بازنگری شنیده می‌شود.

تجربه نشان داده است که در هر دولتی، چالش‌ها و محدودیت‌هایی وجود دارد و هیچ مجموعه‌ای بی‌عیب و نقص نیست. با این حال، تفاوت در رویکردها و نتایج، همواره مورد توجه افکار عمومی قرار می‌گیرد. امروز، وقتی دولت چهاردهم با تمام توان در پی ساماندهی چالش‌های بزرگ گذشته، نظیر مشکلات مرتبط با منابع آبی و یا ناترازی‌های تولید و مصرف است، طبیعی است که نیاز به تبیین دقیق‌تر شرایط موجود و ریشه‌های آن، بیش از پیش احساس شود. این تبیین، از زبان مسئول فعلی که سابقه حضور در دولت پیشین را نیز داشته، رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد و بر اهمیت و ضرورت آن می‌افزاید.

هدف از طرح این مسائل، نه تخریب و تقابل، بلکه افزایش شفافیت و مسئولیت‌پذیری است. وقتی نقدها، حتی اگر تند و تلخ باشند، زمینه را برای شناخت بهتر مشکلات و یافتن راه‌حل‌های پایدار فراهم می‌کنند، می‌توان آن‌ها را قدمی رو به جلو برای بهبود حکمرانی دانست.

جای تأسف است که گاهی، به جای پذیرش نقدها و پاسخگویی منطقی درباره عملکرد گذشته، شاهد تلاش‌هایی برای به حاشیه بردن واقعیت‌ها با شعارها و اتهامات هستیم. این رویکرد، نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه می‌تواند موجب دلسردی و عدم اعتماد عمومی شود.

امید است این گونه رویدادها، به فرصتی برای تأمل عمیق‌تر در عملکردها تبدیل شوند. هدف نهایی، همیشه خدمت به مردم و بهبود وضعیت زندگی آن‌هاست. نقد، اگر با نیت اصلاح‌گری و شفافیت همراه باشد، می‌تواند نردبانی باشد برای رسیدن به این هدف، و نه ابزاری برای تخریب یا فرار از مسئولیت. در نهایت، آنچه می‌ماند، نه جدال‌های سیاسی، بلکه کارنامه شفاف و صداقت در برابر مردم است.